ευκρότητος

εὐκρότητος, -ον (Α)

(για μετάλλινο σκεύος ή για ξίφος) καλά σφυρηλατημένος, κατεργασμένος καλά, καλοδουλεμένος, καλοφτιαγμένος (α. «εὐκροτήτου πρόχου», Σοφ.

β. «εὐκρότητον δορίδα», Ευρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + κροτητός «σφυρηλατημένος» (< κροτέω «χτυπώ με θόρυβο»)].